biografie Jim Grant

Lee Child is geboren in het exacte geografische middelpunt van Engeland, in het hart van de…
…industriële “badlands”, Coventry. Naar eigen zeggen zag hij zijn eerste boom op twaalfjarige leeftijd. Het was het soort omgeving waar je na een val in de rivier, een verplichte ziekenhuisopname tegemoet zag om je maag leeg te pompen. Een omgeving ook waar kleine geschillen met cutters en fietskettingen werden opgelost. Lee heeft dan ook de nodige littekens om dit te bewijzen.

Maar hij overleefde en studeerde rechten. Niet omdat hij ooit advocaat wilde worden, maar omdat hij het een interessant onderwerp vond. Zonder de druk van het zoeken naar een job, vond hij rechten studeren een vrij relaxerende bezigheid. Het was zodanig relaxerend dat hij vrij vaak zakte voor zijn examens en zodoende verschillende lessen opnieuw heeft moeten volgen.
Na zijn studies ging hij werken voor een toen befaamd productiehuis, Granada Television. Aangezien hij aan de “Uitzend” kant van het bedrijf werkte, miste hij veel van de meer interessante aspecten van het productiewerk. Toch raakte hij daar in contact met bekende personen. Hij stond daar onder meer aan te schuiven in de kantine met mensen als Laurence Olivier, Michael Apted, Natalie Wood en vele anderen. Bij Granada Television schreef Lee duizenden trailers, reclamespots en nieuwsitems. En dit bijna altijd onder de tijdsdruk van een deadline. Het betrokken zijn geweest bij meer dan 40.000 programma-uren over 18 jaar heeft hem alleszins heel wat bijgebracht over het “verhalen vertellen”.
In 1995 werd Lee Child ontslagen bij Granada Television, een courant herstructureringsgebruik in de jaren ’90. Na 18 jaar dienst was hij een dure veteraan met, bijkomend, uitgesproken vakbondsideeën en organisatietalenten. En net dit paste niet in de toekomstplannen van het bedrijf. Zijn rol binnen het vakbondsgebeuren maakte hem nadien ook niet echt geliefd bij potentiële werkgevers en daarom besloot hij schrijver te worden. Eigenlijk omdat hij geen andere ideeën had!
Zijn eerste idee voor een personage putte hij uit zijn eigen ervaring. Hij creëerde Jack Reacher, ook een slachtoffer van een herstructurering maar doelbewust en niet van plan met zich te laten sollen. In eerste instantie moest Lee zo snel mogelijk een inkomstenbron vinden en begon hij daarom te schrijven aan “Killing Floor”, het eerste Jack Reacher verhaal. Binnen de 7 weken was het verhaal af (de termijn die hij kon uitzingen met zijn ontslagvergoeding) en werd vrijwel onmiddellijk een bestseller! De rest van het verhaal is bekend. “Killing Floor” won verschillende prijzen en dit alles leidde tot contracten voor minstens 9 nieuwe Jack Reacher boeken, aantal waar we op de dag van vandaag al lang voorbij zijn.
Child: “Tot dusverre vind ik het schrijverschap erg leuk. Van lezers krijg ik te horen dat ze echt van mijn boeken genieten en dat geeft me een heerlijk gevoel. Bovendien is de droom die ik sinds mijn jonge jaren heb gekoesterd uitgekomen: Vrijheid om te kunnen werken waar ik wil. Ik kan me nog herinneren dat ik rond mijn vierde jaar met mijn moeder naar de bibliotheek ging. Ik nam een boek mee dat “Mijn Huis in Amerika” heette. Het had twaalf bladzijden en op elk daarvan stond een grote kleurenplaat van een huis: een boerderij op de prairie, een bungalow in Californië, een huis in koloniale stijl in New England en mijn favoriet: een appartement in Manhattan waar een jongetje voor het raam zit dat naar de stad beneden kijkt. Ik wist meteen dat ik dat jongetje wilde zijn…”
En dit laatste is dan ook gebeurd. In 1998 verhuisde Lee Child van Engeland naar de Verenigde Staten waar hij samen met zijn vrouw Jane net buiten New York woont. Samen hebben ze een dochter, Ruth, en Lee houdt zich tussen het schrijven van 2 boeken bezig met muziek, lezen en de New York Yankees. Bovenal houdt hij van reizen en meer bepaald promotietours. Deze tours bieden hem de gelegenheid zijn lezers te ontmoeten die hij altijd dankbaar zal zijn voor zijn huidige succes.